“Dzień dobry, jestem dziennikarką The New York Times. Chciałabym z Panią porozmawiać o artykule na temat sprzedawanego dworu w Kwiatonowicach.”
Gdy usłyszałam te słowa przez telefon, byłam przekonana, że to jakiś żart i ktoś ze znajomych robi mi psikusa.
Jednak rozmowa była zbyt konkretna a temat zbyt poważny, by przerodziło się to w żart.
Pamiętam doskonale skąd i dokąd jechałam. Jak i to, że w pewnym momencie straciłam zasięg i połączenie zostało przerwane. Telefon nie zadzwonił ponownie, a czekanie na mail, który przyszedł 10 minut później, trwało wieczność.
Dziennikarze The New York Times pisał cykl artykułów o nieruchomościach z całego świata. Z każdego kraju wybierano jedną, ciekawą, nietuzinkową nieruchomość i tak się stało, że jako jedyny z Polski obiekt, to był sprzedawany przeze mnie Dwór w Kwiatonowicach.
Cóż za radość.
Zadzwoniłam zaraz z tą cudowną nowiną do właścicieli i zaczęliśmy wspólne tworzenie artykułu. Odpowiedzi na zadane przez panią redaktor pytania wspólnie konsultowaliśmy, a to wszystko trzeba było jeszcze napisać ładnie po angielsku.
I tak, 26 sierpnia 2020 ukazał się artykuł na stronie www dziennika.
Jednak to nie był koniec niespodzianek.
Prawdopodobnie z uwagi na duże zainteresowanie “kilkalność” oraz wiele komentarzy, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, artykuł ukazał się też w wersji drukowanej. A dzięki pomocy mojej, mieszkającej pod Nowym Jorkiem znajomej, pamiątkowe egzemplarze dotarły do mnie do Polski i do dzisiaj dumnie leżą na półce w biurze.
Zapraszam do obejrzenia galerii zdjęć jak i lektury artykuły:
Studia w Akademii Dziedzictwa, kontakt z konserwatorami i praca „w terenie” nauczyły mnie, że zabytek to nie tylko obiekt — to żywe dziedzictwo. Poniżej pokazuję, jak łączę twarde dane z opowieścią i jak powstaje Teczka Zabytku, dzięki której właściwi ludzie znajdują właściwe miejsca.
Pierwszy dwór, do którego weszłam, nauczył mnie, że zabytki słucha się sercem. Zanim pojawiły się liczby i plany, usłyszałam historię ludzi, którzy postanowili ocalić dom od zapomnienia. Od tamtej chwili wiedziałam, że w tej pracy najpierw słucha się opowieści, a dopiero potem tworzy strategię.
